Na co się matka twoja zapatrzyła,
Gdy cię, tak śliczne stworzenie, zrodziła,
Halżusiu wdzięczna, boś ty Amorowi
Barziej podobna niźli człowiekowi.
I Wenus, nie wiem, by tak gładka była,
Kiedy swe dziecię jedyne powiła.
A więc gładkości obie się zmieszały,
Którą ma Wenus, którą Amor mały.
W naszej Koronie nie masz równej tobie,
Darmo się drugie podobają sobie.
Tobie natura szczodra darowała
Wszytko, cokolwiek osobnego miała.
I przeto żaden niech się nie dziwuje,
Że kto cię widzi, każdy-ć rad hołduje.
Ja też na świecie znam nadobnych siła,
Przecie mię żadna tak nie zniewoliła,
Jako gdym ujrzał wdzięczne oczy twoje,
Nierówne szczęście i pociechy moje.
Zaraz-eś mi się tak upodobała,
Jakobyś serce dać sobie kazała.
I dałem z chęcią, nic się nie strachając
Ani wymówek próżnych nie szukając.
Ty je masz w ręku, możesz wszytko z niego
Uczynić jako z niewolnika twego.
A tak, chociaś mi jeszcze nie ziściła
W tym, w czym mię łaska twoja upewniła,
O żadnym jednak nie myślę wątpieniu,
Póki tam serce u ciebie w więzieniu.
I dziś, żeś na mię łagodnie wejrzała,
Znowuś mi nowej otuchy dodała,
Skąd mam nadzieję, że prędko i ciebie,
I serce twoje będę miał u siebie.
Wtenczas by żadne złoto w takiej cenie
U mnie nie było i drogie kamienie,
Jako twe ślicznie formowane ciało,
Kiedy by ze mną pospołu siedziało.
Niechaj bogacze, jako chcą, smakują
Skarby swe; jeśli miłości nie czują,
Nie wiedzą, co jest na świecie dobrego.
Nikt mię nie zbije z propozytu mego:
Fraszka królestwo, fraszka majętności,
Fraszki rozkoszy wszytkie bez miłości.
A ja, jeśli cię sam będę piastował,
Niczym mię żaden nie będzie celował.