Bogini ślepa, pani nieszczerości,
     Piękny nieistnej konterfekt odmiany,
Obraz niestatku, morzenie jedności,
     Wiatr lekkiej prawdy, muł klecony z piany,
Mistrzyni kłamstwa, wizerunk płochości,
     Skopuł po wierzchu zdradziecko oblany,
Fortuna, której kołem się obraca,
     Co pod miesiącem bogów trwoży, praca.

Przed nią książęta do nóg czołem biją,
     Złote rzucają noszenia cesarze,
Królom się wieńce po skroniach nie wiją,
     Ni dyjamenty na głowach w pożarze
Bogatym sieją. Ona patrzy, czyją
     Ma być - w lamowej rozpiera czamarze
Po krześle boki, świat ma pod trzewikiem,
     A drugim depce Wulturna z Afrykiem.

Jednym hetmańskie rozdaje buławy,
     Żeby na placu, mężne, duszy lali,
A nieśmiertelnej krwią szukając sławy,
     Zielonym traktem po laurach stąpali.
I Herkulesa ustąpią im chwały,
     Których zamachem giganci padali.
Drugim to jabłka, to sceptra daruje,
     Na obie ręce honorem szafuje.

Na porfirowym kanar stoi stole,
     Dwójrożne świętych prymasów zaszczyty
I w purpurowym króle ojców kole
     Lsną kapelusze; z nich jedwabne kity
W karmazynowy węzeł płyną w czole;
     Laski, pieczęci, mitry, krzesła i ty,
Co światem rządzisz, berłowa godności,
     Teraz powoli chodzisz w szczęśliwości.

Widzieć tu wielkich Julijuszów razy,
     Jako cesarski paludament broczą,
Widzieć Sejanów żałosne obrazy,
     A one w umbrach śmiertelnych się mroczą.
I ty, co- ć rzymski konsulat siedm razy
     Fata do ręki nie chcącemu tłoczą,
Tu, Maryjuszu, krwią poisz topory,
     Liże ich swymi Erynnis ozory.