Cantabo et psalmum dicam Domino etc.(Ps.26)

Nie wojny, nie mogiły ani ilijackie
     Śpiewać myślę pożary, nie dumy sarmackie
Ani świeckiej miłości tykać się płomienia
     Nieczystym piórem będę albo jej imienia.
I choćby co niedbali opuścili wieszcze,
     Ja przydawać nie myślę i zamażę jeszcze.
Nie śmiej mi więcej, Muzo, świeckim rymem ucha
     Nadymać, nie kuś pióra, bo cię nie usłucha!
Wymyślone boginie i wszeteczne bogi,
     Precz z myśli wam przeciwnej, uciekajcie w nogi!
Na kołek, lutni świecka, do kąta, fujary,
     Więcej na was nie spojrzę nawet i przez spary.
Zbawiciel mój Apollo, krzyż mój Parnas będzie
     I Cedron za Helikon słodki wyznam wszędzie.
Ciernie wolę niż laury, nie żal dla korony
     Niebieskiej na czas z głowy zdjąć wieniec zielony,
W słup i w gwoździe, i włócznią odmienię Kameny
     I Muzy w trzy Maryje. Miłość Magdaleny
Zaloty moje będą, ani całowania
     Przepomnię, ale tego, co dla poimania
Pana Judasz wściekłymi odprawował usty,
     To będą me amory, to me wieszcze gusty.
Ty, Panie, coś na krzyżu raczył dokazować
     Tej miłości, którą ja tu śmiem opisować,
Przebacz ustom niegodnym, dodaj myślom weny,
     Aby skruchą te postne zalecały treny.
Wynieś serce, Pegazie, i ty, Helikonie,
     Przemień we łzy strumienie, niechaj w nich myśl tonie,
Wiem, że-ć z mych słów, Panie, chwały nie przybędzie,
     Bo usta nie są godne; spraw, niech pióro będzie.

Synem Cię marnotrawnym miłość uczyniła,
     O szczodry Zbawicielu! Ta cię obnażyła
Z purpury i dla tej się samej nagim stałeś.
     Krew, ciało, siebie, żywot i wszystko rozdałeś.
Aza jeszcze nie dosyć? I Matkę uczniowi,
     I ducha dałeś Ojcu, i niebo łotrowi.

Wielkiej miłości i nieogarnionej
Tryumf, czy piekła łupy, czy mogiły
Zawisnej śmierci, czy niebieskiej siły
Są cudem męki, co zniósł Bóg wcielony?

Moc, myśl, żal, strach, pot, krew, sen zwyciężony,
Zdrada, powrozy, łzy, sąd i niemiły
Twarzy policzek, i rózgi, co biły,
Słup, cierń, krzyż, gwóźdź, żółć i bok otworzony

Są to dobroci dary, a nie męki,
Nie dary, ale łaski źrzódła żywe,
Nie źrzódła, ale boskie cuda ręki,

Tej ręki, co nam zbawienie szczęśliwe
Z swych ran wylała, za które niech dzięki
Oddaje-ć serce, o dobro prawdziwe!