Niech się nie myli, kto te bajki czyta,
  Lub inszy człowiek, lubo też poeta,
Mniemając, że ten wiersz nieregularny
  Jest łacwy, podły, niemodny i marny
I że ci jeno tego stylu drogą
  Chodzą, co pisać inaczej nie zmogą.
Kto łacwość widzi, ten niechaj spróbuje,
  A kto niemodę, ten niechaj wędruje.
Nie wiem-ci wprawdzie, czy polskim językiem
   Wydał kto kiedy wiersze takim szykiem,
Lecz kto, przeszedszy ojczyzny swej bramy,
  Wiadom krajów, skąd nauk zasięgamy,
I komu pismo nie dziwem przewoźne,
   Tego cenzury nie będą tu groźne,
Bo wiem, że takich wierszów wiele czytał,
  Chyba że z książką nigdy się nie witał.
A co Francuzom, Włochom i Hiszpanom,
   Wolno niech będzie i Polakom panom.
Ale ta wierszów wolność umiejętna
  Chce być wyraźna, gładka i nie mętna,
Hojna w koncepty i terminy zwięzłe,
   W żarty rozsądne i przysłowia niezłe;
A wszystko z kunsztem, bo niechaj to stare
  Będą nowiny, że kożdy swą parę
Wiersz mieć powinien, kędykolwiek siędzie:
   Czy w drugim, trzecim, czyli w czwartym rzędzie
Miara zaś jego wolna z tej racyjej,
  Żeby dogodzić lepiej relacyjej.
Lecz wielki fortel wierszów się zamyka
   W tym, gdy dobrego mają czytelnika:
Bo kożde pismo kto czyta nieładnie,
  Ten naprzedniejszy ornament mu kradnie.

Świerszcz polny, część prześpiewawszy
Lata, drugą przepląsawszy,
Kiedy już przykra nadchodziła zima,
Postrzegł się, ale nierychło,
Że nic w spiżarni nie ma,
Garło mu zaraz ucichło,
Widział, że na głód tańce i kuranty
Są barzo czcze prowijanty.
W tej biedzie
Do mrówki idzie
Prosić o pożyczenie ziarneczka jakiego,
Mówiąc, że świerczowskim słowem
Odda jej zaraz z nowego,
Chyba żeby nie był zdrowem.
Mrówki chleba nie barzo rady pożyczają,
Bo go ciężko nabywają.
Pytano się świerszcza tedy,
Co przez całe lato robił,
Że też wtedy i owedy
Nic sobie nie przysposobił.
Odpowiedział, że skacząc sobie, wyśpiewywał,
Aż go miło było słuchać.
"O - rzekła mrówka - kto tak przez lato próżnował,
Ten musi garść chuchać".