Ach, zła Ewa nabroiła,
Kłopotu nas nabawiła,
Z wężem sama rozmawiała
I jabłuszka skosztowała,
     Nabroiła.

Adam z raju wypędzony,
Zostawił płód zarażony,
Ale go z kłopotu tego
Matka Syna przedwiecznego
     Wybawiła.

Robak chytry zwiódł mężatkę,
Za tę winę sam wpadł w klatkę
Bo mu głowę podeptała,
Która od wieku przyść miała,
     Białagłowa.

Czego dawno pożądali
Cni ojcowie, oglądali.
I już dziś są wypełnione
Od proroków objaśnione
     Święte słowa.

Dziś we żłobie odpoczywa,
Z nieba zszedszy, prawda żywa
Które nie będzie zawarte,
Owszem, na wieki otwarte,
     Że Zbawiciel

Od aniołów ogłoszony,
Z Panny w stajni narodzony,
Skąd wesele nam przynosi,
Miły pokój ludziom głosi
     Odkupiciel.

A wczora z wieczora
Z niebieskiego dwora
Przypadła nowina:
Panna rodzi Syna,

Boga prawdziwego
Nieogarnionego,
Za wyrokiem Boskim
W Betlejem żydowskim.

Pastuchowie mali
W polu wtenczas spali,
Gdy anioł w pół nocy
Światłość z nieba toczy,

Chwałę oznajmując,
Szopę pokazując,
Gdzie Panna z Dzieciątkiem,
Z wołem i oślątkiem

I z Józefem starym
Nad Jezusem małym
Chwalą Boga swego
Dziś narodzonego.

Natychmiast pastuszy,
Każdy z drogiej duszy
Do onej to budki
Bieży, wziąwszy dudki.

Chcący widzieć Pana,
Oddaje barana,
Na kozłowym rogu
Krzyczy gwoli Bogu.

Sam śpiewa i gędzie
Ludziom po kolędzie
W żydowskiej krainie
O cudownym Synie,

Niebiescy duchowie,
Z daleka królowie,
Pragnąc widzieć swego
Stwórcę przedziwnego,

Dziś Mu pokłon dają,
W ciele oglądają
Z czystą Panną w szopie
To maluczkie Chłopię.

Cieszą podarkami,
Więc i piosneczkami:
Witaj, Zbawicielu
I Pocieszycielu!

Witaj, Królu nowy,
Synu Dawidowy,
Ty nas masz wybawić
I w niebie postawić.

W otchłani ojcowie
I patryjarchowie
Dawno Cię czekali,
Rorate wołali.

O, szczęśliwy żłobie!
Gdy Mesyjasz w tobie
W pieluszkach związany
Z dawna obiecany.

Jezu namilejszy,
Ze wszech nawdzięczniejszy,
Zmiłuj się nad nami,
Grzesznymi sługami.