Już cię żegnam namilszy Synu Chrystusie,
Serca mego pociecho, śliczny Jezusie,
  Cóż mam czynić utrapiona,
  Matka twoja opuszczona,
    Straciwszy ciebie?
  Weź mnie raczej na śmierć z sobą,
  Wolę razem umrzeć z tobą
    Niż żyć bez ciebie.

Od żalu omdlewam na to patrzając,
I nie wiem, co czynić, smętna zostając,
  Widząc, iże to złe syny
  Biorą ciebie bez przyczyny,
    Dosyć żałości!
  Bijąc, tłukąc, pozdrowiają,
  Ciężkie rany zadawają,
    Nie masz litości!

Niestetyż mnie strapionej, żem doczekała
Nieszczęśliwy godziny, żem oglądała
  Ciebie, Synu, związanego,
  W ręce Żydom oddanego,
    By cię męczeli.
  Srogość swoję okazując,
  U słupa ciebie biczując,
    Srodze dręczeli.

O okrutny narodzie zapamiętały,
W obrzydliwych złościach swych zakamieniały,
  Czemu w srogim biczowaniu,
  W tak okrutnym katowaniu
    Nie pofolgujesz?
  Odrzuć srogi gniew na stronę
  I tę cierniową koronę,
    Którą gotujesz.

Miecz okrutny przebija moje wnętrzności,
Patrząc na okrutną srogość żydowskiej złości.
  Że cię w purpurę obłoczą,
  Ostre ciernie w głowę tłoczą,
    Nic nie żałując.
  Na Piłata srodze woła,
  By cię na śmierć sądził zgoła
    Nic nie litując.

Łańcuch ciężki zgotowali na śliczne szyje,
Który kiedy komu włożą, więcej nie żyje.
  Jakoż i dekret wydany,
  K temu i krzyż zgotowany,
    O zła godzina!
  Na który masz być włożony,
  Między łotry policzony,
    Ciężka nowina!

I w tym jeszcze bezecnicy nie przestawają,
Ale więcej żałości mnie zadawają,
  Bok twój włócznią przebijają,
  Ostatek krwie wytaczają,
    Śmierci czekają.
  A widząć być zemdlonego
  I nie chcąc cię mieć żywego
    Żółć ci podają.

Cóż pocznę na świecie, kiedym pozbyła,
Ciebie, Synu namilejszy marniem straciła,
  Niechże umrę z tej przyczyny,
  Że mi wzięły ludzkie winy
    Syna mojego.
  Który po to zstąpił z nieba,
  Że okupu było trzeba
    Z wyroku jego.

A po śmierci niech kto będzie, który z litości
Włożywszy w grób moje ciało i smętne kości,
  I napisze takie słowa,
  Że tu Matka Chrystusowa
    Żalem strapiona,
  Której śmierci jest przyczyna,
  Że pozbyła swego syna,
    Tu położona.

Z ulotnego druku BJ bez oznaczenia miejsca i daty (zapewne z końca XVII wieku) wyd. Roman Mazurkiewicz.