Rozmyślajmy dziś, wierni Sarmatowie,
Jako nam wolność przedali panowie,
Od elekcyji nie ma odpocznienia
    Aż do zniszczenia.

Naprzód w Warszawie fakcyja ją łamie,
Skąd pan chełmiński dał do Niemców znamię,
Oto, Sasowie, skarbów nie żałujcie,
    Panów ujmujcie!

Wnet się rzucili jak brytani wściekli,
Inszy scysyją od Niemców uciekli,
Tam wielkim hurmem: "Vivat, vivat Sasa!"
    To zguba nasza.

Pierwszego roku pod Kraków stawiona,
Niesprawiedliwie od Niemców ściśniona,
Kazał ten Sas król, aby przystąpili,
    Wolność zgromili.

Krzyknęli wszyscy: "Jużci idą Sasi!"
Dopiero w komysz Sarmatowie nasi,
A prymas krzywdy w Polszcze nie pozwala,
    Na rokosz zwala.

Skarbce w Krakowie młotkami odbili,
Koronę Niemcu na głowę włożyli,
Pobrawszy kwoty, przed nim poklękali
    Królem go zwali.

Zwyczajnie potem wszedł z nim do ratusza,
Mieszczanów oddać przysięgę przymusza,
A polską wolność tak na krzyż przybili,
    Żółcią poili.

Poleciła się wolność w ręce Boga,
Wołając: "Konam!", gdy niemiecka noga
W Polskę wkroczyła – ostatniej potrzeba
    Pomocy z nieba.

Płacze pospólstwo, szlachta woła: "Biada!",
"Już po nas" – sąsiad rzecze do sąsiada.
Słońce swobody zaćmiło się czarno,
    Że zginie marno.

Ziemia się trzęsie aż do tej godziny
Od saskich kopyt, to nie bez przyczyny:
Wstąpił do Polski, co do piekła zdrożył,
    Tak każdy wrożył.

Moc swoje państwa, pokazał w swywoli,
Ojców ojczyzny wpędził do niewoli,
Umarłych ciała spoczynku nie mają,
    Na cud powstają.

Różni posłowie prośby uczynili,
Żeby wolności, praw nie utracili.
Pan wojewoda tajemnie zabaczył,
    Bo król tak raczył.

Czasów niniejszych jako z krzyża zdjęta,
Krwią odkupiona, wolność nasza święta
Płacze matuchna ojczyzna na dzieci,
    Że na łeb leci.

Miasto balsamu szynką pomazali
Niemiecką wolność! Byśmy jej nie znali
W skryte syndony obwinąwszy ciało,
    By tchu nie miało.

Jeszcze ją żywą w grób kłaść obiecują,
Nagrobki wieczne poddaństwa rysują,
Jakoby płacze każdej czyniąc chwili,
    Lecz was omyli.

Pokaże wiosna, co Sarmata może,
Któremu łaską sam dopomóż, Boże!
Niemieckie kordy ujmie szabla nasza,
    Niemniej Judasza!

Jeszcze dyploma Polska nie wydała,
Bo sobie wolność w tym rezolwowała.
Sejm to pokaże, że krew wylać woli,
    Niż być w niewoli.

Tymczasem płaczmy, wierni chrześcijanie,
Wołając: "Dzięki-ć oddajemy, Panie,
Co karzesz Polskę utratą wolności
    Za nasze złości.

Cierpim do czasu, tobie przysięgamy,
W którym nadzieję wieczną pokładamy,
Chybaby Matka twa nie była panią,
    To wolność, zganią".

Szlachta królowi przysięgać nie będzie,
Bo takim kształtem Niemiec nas osiędzie.
Pociągnęłyby nas saskie partyje
    Za łeb, za szyję. Amen

Dążą czasy, jako gdy z cięciwy
Lotną strzałę łuk wymiata krzywy,
  Godziny się wyścigają,
  Za kołnierz się dni chwytają,
  Tysiączne swymi cyframi
  Jako rączymi kołami
    Ujeżdżają.

Gdy Akteon zemknie psy ze smyczy,
Kroków sarna pierzchliwa nie liczy,
  Rznie się i przez ostrze głogi,
  Sadzi jak przez niskie progi
  Przez obłoków bliskie Alpy,
  Tatry, niebotyczne Kalpy
    Przeskakuje.

Z Akwilona patrzcie, jakie dziwy!
Rodzi się gdzieś źrzebiec urodziwy,
  Ten ledwie co się urodzi,
  Na wyścigi z ojcem chodzi,
  Tak człek ledwie wiatru skusi,
  Jakby w zawody iść musi
    Z Atalanty.

Lecą w zawód ludzie starzy, młodzi
I ten, co się dopiero urodzi,
  I ubodzy, i panowie,
  I poddani, i królowie!
  Dobrze to Licyja znała,
  Gdy więc królem obierała
    Najchyższego.

Kto by wierzył, że na firmamencie
Fundowanym jak na dyjamencie
  Nie masz statku w Zodyjaku!
  Tytan lata choć na Raku,
  Coraz się na inne znaki
  Przesiada jak na romaki
    Rozsadzone.

Jak na ziemi nie myślić o grobie?
Gdy i w niebie sam Febus w żałobie
  Chodzi smutny przy zaćmieniu,
  Więc w najjaśniejszym promieniu,
  Królu, zgaśniesz, cóż zostanie
  Przy popiele, przy tumanie?
    Dym próżności.

Ziemia, gdy jest pod śnieżnym bławatem,
Rzekłbyś ją wieczności kandydatem;
  Lub różowy kolor wdzieje,
  Z tego się wraz Febus śmieje,
  Lub gdy się we łzy rozlewa,
  Dżdżyste niebo ubolewa
    Nad niestatkiem.

Wnet pobladną szarłatne bisiory,
Śnieżne są bez szczerości kandory
  Już przez mrozy powarzone,
  Przez gorąca wysmażone
  Alteruje czas nietrwały,
  Padają się jak kryształy
    Kruche lata.

Tak zwyczajnie dzieje się z człowiekiem:
Macierzyńskim jeszcze żyje mlekiem,
  A już cudze karmi spezy,
  A w tym o ziemię imprezy
  Padną wszystkie, gdy ten kwiatek
  Śmierć wyrywa z ręki matek,
    Nowy Herod.

Tym łokietkom niezmierzoną sferę
Życia kreślą, właśnie jak literę
  Pierwszą Alfę wielką w druku
  Pisać zwyczaj, a wtem z łuku
  Parka ostrym grotem sięga,
  A jakaż życia Omega?
    Wielka cyfra.

W lodowatym zima wdzięczne kwiaty
Cukrze smaży i płytkie bułaty
  Ostrzy sierpień na okryte
  Łąki i niwy obfite;
  Strzeż się w młodości i w zdrowiu,
  Wszak i młody księżyc w nowiu
    Sierzpem grozi.

Nie wierz sobie, choćby twoja siła
Większa niźli Samsonowa była!
  Nie może być siła trwała,
  Która na włosku wisiała,
  Oślą szczęką tysiącznemu
  Zdrowie wziął, jednak i jemu
    Śmierć dogryzła.

Jak na morzu statki nie statkują,
Tak na świecie ludzie lawirują,
  Raz sprzężone wiatrom cugi
  Pomagają im żeglugi,
  Aż nadziei pełne żagle
  Otchłań, wieczność grzebie nagle
    W niepamięci.

Nad wszelką dobroć dobrotliwszy Panie,
Na twe kochanie serca mi nie stanie,
Bym miał serc tyle, ile gwiazd na niebie,
  Kochałbym ciebie.

Lecz choćby tyle serc we mnie pałało,
Jeszcze by na twą miłość ich nie stało,
Nie zmogą kochać dobro nieskończone
  Serca stworzone.

Bo coś ty, Boże, mój dziedziczny Panie?
Jesteś pomyślnych dóbr jedno zebranie,
W serce stworzone to wstąpić nie może,
  Czym jesteś, Boże.

Wiem, żeś ty śliczność niewypowiedziana,
Do której wszelka piękność przyrównana
Coś podlejszego niż względem światłości
  Nocne ciemności.

Cokolwiek w gwiazdach, w kwiateczkach okrasy
I w ludziach wszystkie widzieć mogły czasy,
Twojego źródła jedna jest kropelka
  Ozdoba wszelka.

Tyś żywym skarbem pomyślnej śliczności,
Niewyczerpaną fortuną słodkości,
Wszystkim się rzeczom piękności użycza
  Z twego oblicza.

Czemuż rzucając prześlicznej natury
Pana, serce me, lgniesz do kreatury?
Więcej jest w źródle niż w kropelce wody
  Dla twej ochłody.