Krzycki Andrzej herbu Kotwicz, łacińska forma nazwiska Cricius, humanista, poeta polsko-łaciński. Urodził się 7 VII 1482 roku w Krzycku Małym (Wielkopolska), syn Mikołaja i Anny Tomickiej, siostry biskupa Piotra Tomickiego. Studiował w Bolonii, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. Po powrocie do kraju przyjął święcenia duchowne; w r. 1504 został kanonikiem poznańskim, a w 1507 kanclerzem katedralnym. Na dworze biskupa poznańskiego J. Lubrańskiego zyskał możnego protektora w osobie biskupa Tomickiego. Wówczas to zaczął pisywać renesansowe epigramy o tematyce dworskiej. Oficjalnie zadebiutował w roku 1512 epitalamium z okazji zaślubin Zygmunta I z Barbarą Zapolya. Sławił też zwycięstwa króla nad Tatarami i Moskwą. Pełnił funkcję sekretarza Barbary Zapolya (1512), Zygmunta I (1515) oraz królowej Bony, której zaślubiny z Zygmuntem Starym uczcił znakomitym pod względem literackim epitalamium (1518). Jako dyplomata królewski podróżował na Węgry (1524), do Prus (1525) i do Gdańska (1526). Brał czynny udział w rokowaniach w sprawie sekularyzacji Zakonu Krzyżackiego. W roku 1522 objął biskupstwo przemyskie, w 1527 płockie. Polemizował z protestancką krytyką liturgii katolickiej. Przeciwników politycznych (m.in. prymasa J. Łaskiego) i religijnych (zwłaszcza luteran) atakował w zjadliwych satyrach i paszkwilach. W 1535 roku został wybrany arcybiskupem gnieźnieńskim. W latach 1535-37 występował przeciwko ruchowi egzekucyjnemu w obronie stanowiska króla i praw Kościoła. Był typowym przedstawicielem epoki renesansu - otoczył się świetnym dworem, nie szczędził wydatków na kulturę, opiekował się młodymi twórcami, m.in. Klemensem Janickim. Utrzymywał kontakty z wybitnymi osobistościami epoki, m.in. z Erazmem z Rotterdamu, F. Melanchtonem i L. Coxem.
Wybitny talent literacki spożytkował Krzycki przede wszystkim na twórczość o charakterze okolicznościowym. Uprawiał głównie drobne formy literackie: epigramy, panegiryki, epitalamia, elegie, satyry, pamflety, erotyki. Pisał także wiersze religijne, zwłaszcza kolędy, traktaty teologiczne, mowy i dialogi polityczne. Zmarł 10 V 1537 w Krakowie, pochowany zaś został w Gnieźnie.
Intrygującą kwestią (wymagającą wszakże dalszych kwerend i badań) jest przypisane Krzyckiemu przez czeskiego kronikarza Hájka z Libočan autorstwo kroniki, na którą czeski dziejopis powołał się wspominając o historii króla Popiela (zob. fotokopie karty tytułowejKroniki czeskiej Hájka z Libočan z 1541 roku oraz karty 45 ze wzmianką o Krzyckim, które łaskawie udostępnił nam Pan Tony W. Szczepański ze Stanów Zjednoczonych).