Filip Kallimach (Philippus Callimachus Experiens), właściwe nazwisko Filippo Buonaccorsi, włoski humanista i pisarz polityczny. Pierwszym poświadczonym miejscem działalności literackiej Kallimacha jest Wenecja, dokąd przybył zapewne jeszcze przed roku 1460. Od ok. 1462 do 1468 roku przebywał w Rzymie jako sekretarz kardynała Bartolomeo Roverelli; tutaj też wszedł do grona członków tzw. Akademii Rzymskiej kierowanej przez Pomponiusa Laetusa i skupiającej antykościelnie nastawionych badaczy i entuzjastów starożytności pogańskiej. Podejrzany wraz z innymi akademikami o udział w spisku mającym na celu obalenie państwa kościelnego i zastąpienie go republiką zorganizowaną wedle wzorów starorzymskich, w roku 1468 uciekł z Rzymu przed ścigającą go policją papieską i po nieudanych próbach znalezienia azylu kolejno na Sycylii, Peloponezie, Krecie, Cyprze, Chios, dotarł aż do tureckiego Bizancjum. Ale i stamtąd musiał uciekać, podejrzany o przyczynienie się do niepowodzenia inwazji tureckiej floty na Chios.
Z Bizancjum przybył na przełomie lat 1469/1470 do Polski, gdzie po przejściowych trudnościach znalazł schronienie na dworze arcybiskupim Grzegorza z Sanoka w Dunajowie pod Lwowem. Spędził tu około półtora roku, wypełniając czas pisaniem elegii miłosnych oraz memoriałów i utworów poetyckich, którymi pragnął zapewnić sobie przychylność i opiekę wybitnych osobistości politycznych. Wiosną 1472 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie został wykładowcą Akademii Krakowskiej. Od ok. 1474 r. objął posadę sekretarza oraz nauczyciela młodszych synów Kazimierza Jagiellończyka, był współtwórcą oraz realizatorem polityki Jagiellonów. Wraz z Konradem Celtisem założył Sodalitas Litteraria Vistulana (Nadwiślańskie Towarzystwo Literackie ), skupiając w nim sporo humanistów krakowskich (należeli doń Wojciech z Brudzewa, Jan Ursinus, Ślązak Wawrzyniec Korwin i in.). Odtąd pozycja Kallimacha w polskich środowiskach zarówno intelektualnych, jak i politycznych, a także kościelnych, umacnia się coraz bardziej, a jego udział w życiu kulturalnym i politycznym Polski staje się coraz bardziej aktywny. Po Grzegorzu z Sanoka jego protektorami byli kolejno biskupi Zbigniew Oleśnicki (młodszy) i Piotr z Nina; sprzyjała mu także rodzina królewska. Posłował w imieniu króla polskiego do Rzymu, Konstantynopola, Budy. W polityce wewnętrznej stał się wpływowym rzecznikiem idei wzmocnienia władzy królewskiej, w zewnętrznej m. in. propagował ideę uniezależnienia się króla polskiego od papiestwa. Przez swe pisma i kontakty osobiste oddziałał Kallimach na życie umysłowe Polski jako propagator idei renesansowych przede wszystkim w poezji, historiografii i piśmiennictwie politycznym. Utrzymywał też kontakty z intelektualistami Włoch i Węgier.
W swym dorobku Kallimach ma poezje, pisma historyczne i polityczne. W napisanej w roku 1476 humanistycznej biografii Vita et mores Gregorii Sanocei... (Żywot i obyczaje Grzegorza z Sanoka) przedstawił biskupa, humanistę i mecenasa jako zwierciadło cnót oraz renesansowy wzór do naśladowania. Historię klęski warneńskiej przedstawił w dziele Historia de rege Vladislao...(1518). W przypisywanych mu Radach Kallimachowych zawarł program wzmocnienia władzy królewskiej. W czasie pobytu w Polsce Kallimach napisał też cykl łacińskich elegii miłosnych, poświęconych w większości lwowskiej mieszczce Fanni, oraz hagiograficzny poemat o św. Stanisławie (Carmen sapphicum...).