Lentulus, rodem Rzymianin, pisarz Piłatow, oświeconemu senatowi pozdrowienie. Naszych czasow wszczedł jest człowiek w ziemi żydowskiej w mieście w Jeruzalem, jemu jimię Jezus Chrystus, jen jest rzeczon ot pogaństwa prorok prawdy. Wzrostu nie wielmi wysokiego a żądnego. Oblicze mający wielebne, ktorego by się nań wzglądając mogli bojeć a bojąc miłować. Włosy mający jakoby barwa leśnego orzecha dobrze uźrzałego bliz do uszu, a ot uszu do ramion jako warkocze wisające, kędzierzawe a niekako żołte, mając przedział śrzod głowy podług obyczaja Nazare<j>ow. Czoło mający naświetlsze z obliczym bez wszego smarszczenia a bez wszej zawady, jeż rumianość umierna przebijała. Nos jego i usta bez wszej gańby. Brodę mający dostateczną, niedługą, jego włosom podobną a wspod rozdzieloną. Uźrzenia prostego a ważnego, oczu żołtu a czystu. W karaniu jest groźny a w upominaniu łagodny a miłościwy. Wiesioły, ale w wiesielu ważność chowający. Niedy płacze, ale się nidy nie śmieje. Urostu kształtownego a prostego. Ręce i ramiona jego oczyma nań glądającyma wszej pełny lubości. W mowie ważny, roztropny a rzadki i umierny. A przeto rzekł Dawid o niem: Nadobniejszy w postawie nad syny ludzskie. To czcie się w księgach Kro<n>ik rzymskich a pisano w księgach Żywota Krystowego.
Za wyd. Najdawniejsze zabytki języka polskiego, oprac. W. Taszycki, Wrocław 1975, s. 166-167.
Objaśnienia
Łaciński utwór apokryficzny pt. Epistola Lentuli z przełomu XIII/XIV w. przetłumaczony został na język polski ok. poł. XV wieku. Rękopis przekładu przechowywany jest w Bibliotece Jagiellońskiej.