Trzy warunki piękna:
Piękno wymaga spełnienia trzech warunków: pierwszym jest pełnia, czyli doskonałość rzeczy, to bowiem, co ma braki, jest już przez to samo brzydkie; drugim jest właściwa proporcja, czyli harmonia; trzecim zaś blask - dlatego też rzeczy, które mają błyszczącą barwę, nazywane są pięknymi.
Piękno ciała ludzkiego:
Człowieka nazywamy pięknym z powodu właściwej proporcji członków w ich liczbie i rozmieszczeniu, oraz z powodu tego, że mają jasną i lśniącą barwę. Stosownie do tego i w innych wypadkach należy przyjąć, że pięknem nazywa się to wszystko, co ma właściwy swemu rodzajowi blask czy to duchowy, czy cielesny, co jest ukształtowane we właściwej proporcji. [...] Piękno ciała ludzkiego zasadza się na tym, że ma ono członki proporcjonalnie ukształtowane oraz pewien blask barwy.
Piękno cielesne a duchowe: Istnieje dwojakiego rodzaju piękno, pierwsze, które polega na właściwym uporządkowaniu i pełni dóbr duchowych, drugie, zewnętrzne, które polega na właściwym układzie ciała i pełni własności zewnętrznych do ciała należących.
Blask i proporcja:
Każda rzecz jest nazwana piękną, jeśli posiada blask właściwy swemu rodzajowi, duchowy lub cielesny, i jeśli jest zbudowana w należytej proporcji.
Obiektywność piękna: Nie dlatego coś jest piękne, że my to kochamy, lecz dlatego kochamy, że coś jest piękne i dobre. [...] Każdy człowiek kocha piękno: ludzie cieleśni kochają piękno cielesne, uduchowieni - piękno duchowe.
Sztuka a piękno: Każdy, kto coś odtwarza lub przedstawia, czyni to po to, by wykonać coś pięknego. [...] Obraz nazywamy pięknym, jeśli doskonale odtwarza rzecz, chociażby ona sama była brzydka.
Za wyd. W. Tatarkiewicz, Historia estetyki, t. 2: Estetyka średniowieczna, Warszawa 1989, s. 231-235; przedruk w: Zrozumieć średniowiecze, oprac. R. Mazurkiewicz, Tarnów 1994.